در یک روز زمستانی مطبوع که خورشید با مهرافشانی سخاوتمندانه اش گرمی لذت بخشی را به جان آدمی ارزانی می کرد،وارد سالن آرایشگاه شدم.طبق عادت ،در نوبت انتظار بودم که دختری با سنی حدود 22 ساله نظرم را جلب کرد.رنگی پریده داشت و تیک عصبی دستانش پنهان شدنی نبود.نگاهش سرد و بی روح بود و مدام صفحات فضای مجازی را بالا و پایین می کرد.به مدد تکنولوژی پزشکی از زیبایی کم نداشت ،بقول امروزی ها برای خودش پلنگی بود!
وقتی از داخل کیفش سیگاری بیرون آورد و با تشویش به دنبال فندک می گشت ،اوج استیصال و درمانده گی اش هویدا گشت.
رفتم جلو و با خنده ای و تعریفی از زیبایی اش سر صحبت را باز کردم .به هر حال سال هاست که جامعه شناسی به ما آموخته چگونه پدیدارشناسی کنیم.
پس از جلب اعتماد و رفع فاصله ها سخن آغاز کرد.
شروعی با درد و گریه هایی حزین،می گفت ،شکست عشقی را تجربه کرده است،البته من شک دارم که نام این غلیانات احساسی را "عشق" بنامم! که عشق آیینی دارد و ااماتی
آشنایی چند روزه که اخر هفته اش به آرزومندی تناته و هم آغوشی ختم گردد و پیرامون تمنامندی جسمانی شکل گیرد بیشتر رفع نیاز است.
بزعم لکان،که انگار ما موجوداتی هستیم که بدنبال محبوب گمشده ای می گردیم و هر بار با بدست آوردنش پی می بریم باز هم چیزی کم است و یکجایش می لنگد،انگاری زندگی ما همیشه بایست بلنگد تا متحول شویم.
بگذریم،نامش سیما بود .سیما بابت عبور از این بحران،یکسالی بود که روی آورده بود به مصرف " گل" یا همان علف.ماده ای مخدر که متناسب ذائقه ی مصرفی نسل بی پروای جوان امروزی است ،از دبیرستانی گرفته تا دانشجویان و مرز جنسیت را هم پشت سر گذاشته.بچه های شاخ اینستاگرامی و مرفه برای لذتش مصرف می کنند و فقرا برای فرار از تلخی ها بدان پناه می برند.
عصبانی ها و ناآرام ها گل می کشند تا آرام شوند.لذت ،هیجان،تهور و فرار نقطه مشترک همه ی این هاست.
به نظر می رسد هر نسلی مواد مخدر خود را دارد.
در مقاله ای تحت همین عنوان ،در سایت ترجمان علوم انسانی خواندم که دهه به دهه "مد مخدرها" عوض شده است.از کوکایین و هرویین در دهه های 1920 و 1930،تا ال اس دی در دهه ی 1950، اکستازی و کوکایین در دهه ی 1990، تا داروها . روان گردان های بهبود دهنده ی قوای شناختی و بهره وری در دوران امروزی.
و اما گل ،گیاهی از شاهدانه که به آسانی در یک گلدان و فضای آپارتمانی تولید می شود بدون هیچ گونه مهارت کشاورزی و به آسانی در دسترس همگان قرار می گیرد.و با ایجاد اثرات شدید هیجان انگیزش مقبول جوانانی شده که ، عطش زیادی برای سرخوشی ،خود متفاوت پنداری دارند.جوانانی که در فرهنگ زیسته ی زمانه ، با طیف بی شماری از عمیق ترین امیال سرکوب شده و کمبودها مواجه اند و به قول میلان درا، در رمان بار هستی ،جنون سرعت و شتابزدگی زندگی مدرن ،هر گونه خویشتن داری از آنان سلب نموده است.فقر شادی واقعی آنان را بسوی لذت های کاذب سوق می دهد.
با یک نگاه عالمانه ،می توان دریافت که مصرف کنندگان این ماده مخدر ،جماعتی هستند که آینده ای غم انگیز و سرکوب گری را پیش رو دارند.
خیلی دور نیست از زمانی که؛فرهنگ شاد شدن روی دوش اکستازی اوج گرفت و در پارتی ها با ایجاد هیجانات مفرح بیشترین مصرف را داشت.و نسل های جدید با نوعی جهان نگری متناسب با تاریخ فرهنگی خویش،با در نظر گرفتن اصل فردیت دنیای مدرنیته به دنبال غرق شده گی بی محابا در مصرف هستند.
آنان خود را فاتحان کامیابی و شادی می دانند.
و اما وجود شبکه های اجتماعی به ویژه اینستاگرام، کاری کرده که کاربران احساس فلاکت کنند ،احساسی که ناشی از فهم پدیده ی تلخ و زمخت فاصله طبقاتی است. آنان برای فراموشی جایگاه واقعی خویش،نیازمند در خود فرورفتگی و بی خبری اند.و کسب لذتی آنی که سرخوشی را به ارمغان آورد که،مواد روان گردان این میل را ایجاد می کند.
نسلی سرگردان که در دنیای مدرن ،مسکن موقتی به مزاج شان می سازد.
طغیان وجودی این نسل ،با مصرف گرایی و طالب هم رنگی با جماعت اوج می گیرد و تخریب گرایانه پیش می رود.
به نظر می رسد انضباط سخت نهادهای دینی ،آموزشی و فاصله ی عاطفی با خانواده حس طردشده گی در آن ها را شدت بخشیده و آنان جهت رهایی از قیودات تحمیلی بدنبال پرسه زنی در عالم وهم و خیال اند.
یه باور بودریار،فرهنگ ما فرهنگ زود انزال است!
جوانانی که در این فرهنگ بزرگ شده اند و قوام یافته اند، به دنبال زندگی " شو آفی" هستند.
عاشق مازراتی و بوگاتی،دل بستگی های هول هولکی و ساعتی،پیرو مارک ها و برندها، رسیدن به خوشی های کاذب .
درباره این سایت